Nostalgia
Płyne przez życie
statkiem mej niemocy.
W bezradności gine,
a z nikąd pomocy.
Dryfuje przez życie
pełna żalu do siebie.
Czemu morze tak wielkie?
Czemu wiatr znowu wieje?
W bezmiarze pustki,
pokryta nostalgią,
dryfuje wciąż dalej.
Lecz po co ...?
Nie warto.
autor
Zjawiskowa
Dodano: 2007-03-26 00:39:12
Ten wiersz przeczytano 354 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.