Nostalgia
Już nie widać pól upstrzonych
chabrem, makiem, kąkolami
i nie słychać szumu wiatru
jak rozmawiał z zbóż kłosami
Rój owadów, pszczół, motyli
już nie krąży nad łanami
zamiast nich jak zwiastun śmierci
kroczą wrony za pługami
Obok jeszcze ziemniak, burak
tuli się do płodnej ziemi
tu i ówdzie na zagonach
poplon się kolorem mieni
Pracowite kiedyś słońce
później wstaje za górami
rozciągając mgieł kożuchy
nad moczarem i łąkami
Rozbudzona słońcem bryza
roztańczyła w mig szuwary
po zmarszczonej tafli wody
snują się łabędzie pary
Szkoła żagle pozwijała
kładąc książki do walizki
cisza przed domami mówi
że jesieni czas już bliski.
autor
Gregcem
Dodano: 2019-09-03 08:19:36
Ten wiersz przeczytano 734 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Fajnisty przyrodniczych wiersz.
Jesień jest cudowna, choć świadomość mijającego czasu
trochę jej piękno przytłacza.
Nie wiem czy to tylko u mnie, ostatnie lato tylko
furknęło ;)
Lata szkoda, ale jesień też jest piękna. Trzeba ją
zaakceptować.
Melancholijny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)
Lata szkoda ale jesień gdy jest młoda,ma uroki
swoje...zanim spuści wodopoje...
Pozdrawiam i uśmiech posyłam...
Dopadła Cię nostalgia, jak mnie wcześniej w wierszu "A
jednak mi żal...".
Oznaka starzenia, czy upływającego czasu?
Pozdrawiam.
Szkoła żagle pozwijała--bo trzeba iść do szkoły,
żaglówki, do hangaru, wymieniła w walizkach kąpielówki
na szkolne podręczniki-ot, przenośnie
Ładnie, ale zgadzam się z anną, że szkoła żagle
rozpostarła, czy coż podobnego:). Pozdrawiam. M.
Bardzo ładny wiersz o przedjesieni, ale... ostatnia
zwrotka: szkoła raczej rozwinęła żagle i otworzyła
walizki z książkami