Nostalgicznie
Tak mało nas razem, tak mało we dwoje,
że teraz naprawdę o jutra się boję.
Codzienność przysłania nam światło
księżyca,
nie można się życiem do końca zachwycać.
Jesienna szaruga zawitać chce w progi,
my gości nie chcemy ponurych i
chłodnych.
Za dużo by mogli namieszać w
przestrzeni,
więc teraz koniecznie musimy coś
zmienić.
Dlatego dziś pragnę, by wziąć cię za
rękę
i ruszyć alejką po miłość i szczęście,
lecz nie mów mi proszę, że czasu znów nie
masz,
bo jutra nastąpią i z nami, i bez nas...
Zostawmy po sobie jesienne marzenia,
niech patrzą i milczą wczorajsze
zwątpienia,
a jeśli na sercu powieje nam chłodem
kochajmy się dalej jak wtedy i potem...
18.09.2019
autor
Maria Sikorska
Dodano: 2019-11-06 19:20:59
Ten wiersz przeczytano 1531 razy
Oddanych głosów: 44
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (45)
Ładnie...
jesień tak nastraja, ładna melancholia
Tak bardzo życiowo.
bardzo ładny wiersz skłania do refleksji :) pozdrawiam
Żeby to było takie proste...
Może wystarczy iść tą samą alejką?
:)
Nawet z jesienną nostalgią jest łatwiej i cieplej, gdy
trzymamy się za ręce.
Lirycznie o jesiennych szarugach i marzeniach.
Serdeczności, pozdrawiam :):)
Bardzo dobry wiersz tylko gratulować Pozdrawiam
Marylko serdecznie
Bardzo piekny wiersz...
Z miłością przez jesień,
deszcz w parapet plecie.
Zakochani w czułym splocie,
rozsupłaj już warkocze.
Pozdrawiam Mario, miłego wieczoru.
liczy się co tu i teraz,,pozdrawiam:)
Dlatego dziś pragnę, by wziąć cię za rękę
i ruszyć alejką po miłość i szczęście
- i niech tak już będzie każdego dnia.
Samotność potrafi napisać piękne wersy. Miłość potrafi
przenieść góry. Pozdrawiam serdecznie.
Jak w tytule. Zgadza się.
Bardzo ładny wiersz:)
Witaj Mario.
Podoba się przekaz wiersza, z optymizmem i nadzieją.
Tak, nie odkładać miłości, na potem.
Wiersz, budzi refleksję.
Pozdrawiam serdecznie.:)