Nostalgicznie
O piękna pani - powiedz mi proszę,
czemu samotna siedzisz w ogrodzie?
Widzę twój smutek, w dal wciąż
spoglądasz,
na kogo czekasz, kogo wspominasz?
Spójrz dookoła, niebo w błękitach,
zieleń się pyszni w rajskim ogrodzie,
kwiaty magnolii wabią swym pięknem,
ptaki cudowny dają dziś koncert.
Już od dwóch godzin proszę cię miła,
rozchmurz swe myśli, spójrz na mnie
proszę.
Otrzyj łzy z oczu, nie trwóż wciąż
serca,
pragnę by uśmiech zdobił twe lico.
- Ona nie słucha, wciąż w dal spogląda,
wspomina chwile dawno minione,
radość poranków, gwiaździste noce,
smak pocałunków, oczy kochane.
Nie dla niej piękno, magia ogrodu,
zieleń soczysta, turkusy nieba,
zapach maciejki, ni czerwień róży
- ona nie widzi, ona nie czuje.
Spowita w woal wiecznej nostalgii,
ciągle próbuje rozgryźć zagadkę.
Ona nie spocznie, aż się nie dowie,
kto nagle przeciął życia osnowę.
Ty-y. dn : 28.09.2020 r.
autor: /wanda w./
Komentarze (37)
Przepiękne wersy chwytające za serce.
"Nie dla* niej piękno, magia ogrodu"... i to jest
najsmutniejsze :(
rozgryźć*
Wandeczko, pozdrawiam serdecznie.
Pęknie, nostalgicznie, magicznie. Pozdrawiam
Tęsknota potrafi sprawić, że piszę się naprawdę ładne
wiersze :) Pozdrawiam serdecznie +++
Z przyjemnością i zachwytem czytałam. Wiersz wzrusza .
Pozdrawiam serdecznie:)
Witaj Wandziu!
Urokliwy wiersz...
Pozdrawiam cieplutko:)
Pięknie wyrażona tęsknota.
Chyba uciekło "l" z "dla" w przedostatniej strofie i
wkradła się literówka do rozgryźć. Miłego czwartku
Wando:)
Wiersz jest piękny.
Bardzo.