Nostalgiczny Powiew wiatru!
Wiatr nuci smętną nutę,
Liście lecą z drzew jakby za pokutę,
Kołyszące się drzewa szumem swym
zawodzą,
Do każdego grobu najbliżsi podchodzą,
W zniczach płomień tli się jakby
jaśniej,
Wyznacza kierunek zanim całkiem zgaśnie.
Ciepłem swym ogrzewa zgęstniałe
powietrze,
Smutek i nadzieja pląsają na wietrze.
Kolorowe kwiaty ozdabiają Datę,
Dzień wielkiej radości i bolesną stratę,
Wielobarwne liście wieniec utworzyły,
Wyścieliły chodnik do każdej mogiły,
Panująca cisza daje ukojenie,
Zmusza do refleksji nad ludzkim
istnieniem,
Tutaj nawet ptaki dają inne dźwięki,
Rysując w pamięci Boga wielkie męki.
autor
Dorota Sidor
Dodano: 2016-04-22 09:58:45
Ten wiersz przeczytano 1105 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Bardzo ładny wiersz :-) pozdrawiam
Dziękuję za miłe komentarze i propozycje. Nie zmienię
jednak niczego ponieważ wiersz był juz wcześniej
publikowany i nie będę zmieniać jego klimatu.Pisany
był w czasie teraźniejszym a nie w przyszłym.
Spotkał się z bardzo dobrą opinią.Za pomysły
dziękuję,doceniam ale nie skorzystam.Pozdrawiam
serdecznie.
przypomniałaś mi siebie sprzed lat...
Poza 1 wersem - dwunastozgłoskowiec, płynnie i z
treścią przemawiającą do sumień. Z podobaniem.
Naprawdę piękny wiersz ale pierwsza strofa nijak nie
przystaje do pozostałych, jeżeli uznasz za stosowne to
proponuję nastepująco;
Wiatr zaśpiewa smętną zasmuconą nutę
Liście lecą z drzewa jakby za pokutę,
Kołysane szumem swoją pieśń zawodzą,
Do każdego grobu najbliżsi podchodzą,
Wybacz,że wymądrzam się więc przepraszam ale to Twój
wiersz, pozdrawiam Maciej :))
Ludzie którzy odeszli w pamięci zostali