Nowy ład /Skarga/
Ostrzem krawędzi kaleczysz egzystencję
jednym oka mgnieniem, THE END oszukany
w niemoralnym cierpieniu. Świat dziś
kielichem
goryczy częstujesz, każesz pić w utopii,
przecież tak pić nie umiem. W zgniliźnie
przyszło
nam żyć (upokorzeń), płynąć suchym morzem
łez, szczęściem ronią jeszcze deszcz
oczodoły,
by móc w nich tonąć, jak żebrak, którego
krzyż
targany katorżniczy jest. Gwoździe bite
w rany, nowe (otwierane), z nich martwa
krew
sączy się prawie, czy wiesz, komu z nas
jutro
dane wstać, by żyć, gdy nowy ład
powstanie?.
Czyżby tak miało być? Dusze zbyt piękne są,
nie mogą blednąć przed świtem, błagam
Panie...
autor
beano
Dodano: 2021-03-19 07:04:36
Ten wiersz przeczytano 2518 razy
Oddanych głosów: 47
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (93)
Marku
:)
No cóż, życie czasami nie jest takie jakiego byśmy
sobie życzyli.
Wrażliwa dusza przeżywa wszystko podwójnie.
Pozdrawiam Beatko:)
Marek
Grażynko,
tak, wylany żal w nim jest
serdeczności i dzięki za zajrzenie
:)
Faktycznie dramatyczny i poruszający wiersz, msz.
Pozdrawiam z podobaniem, Beatko :)
marcepani
:)
;)
+
Elenko
;)
No, no.. :)
Fatamorgano
dziekuję za zajrzenie,
dużo zdrowia życzę
i przesyłam serdeczności z witaminami:)
Kosecki
bardzo dziękuję za podzielenie się refleksją,
serdeczności przesyłam:)
Ryszardzie
bardzo dziękuję za dedykację, jest cudowna, za(tyka)
pięknymi metaforami
i przenika wrażliwość zmysłowością,
serdecznie pozdrawiam
Beata;)
Kobieta II
beano wiersz zadedykowany dla Ciebie
Poza kres wypełnionej przestrzeni,
która płonie w kielichu wszechświata.
namiętność w zieleni się zanurza,
wraz z duszą,
w miłosnych uściskach,
W jej oczach błyskają ekstazy zorze ,
w transie tanecznym,
Tak jak twój śmiech radosny
Uduchowione ciało ma woń Anioła
a dusza jeszcze rozmarzona,
szałem blasku,
pochodnią się mieni,
Kobieto czarowny klimacie
Odmaluję twą urodę.
Z dojrzałością lata.
Ryszard Wolf
Wiersz z mocnym przekazem...
Niestety powoli przyzwyczajamy się do tego nowego
ładu.. zapominając jak było pięknie... Pozdrawiam
serdecznie
Zabrzmiało tragicznie, ale tak miało być. Nastały
ciężkie czasy, coś o tym wiem, wciąż zmagam się z
pozostałościami pocovidowymi :(
Bardzo dobry wiersz!
Pozdrawiam serdecznie :)
Witaj Bartku,
cieszę się, że jesteś,
bardzo dziękuję
serdecznie pozdrawiam
oczywiście z uśmiechem
:)