Nuklearna równina. Samotny dom

Nieregularne przebłyski prądu
świadczą o zderzających się ze sobą subatomowych cząstkach i zawracających swój bieg strumieniach czasu.

Przed moimi oczami mozaika przewidzeń,
półsenne i senne widma.
Przesuwają się coraz szybciej, jakbym patrzył na rozpędzający się fotoplastykon,
bądź na okna przejeżdżającego pociągu z przywartymi do nich od wewnątrz twarzami
i dłońmi
pasażerów.

Wszystko się zamazuje i wszystko gaśnie. I znowu rozpala się przeszłość, ale jakaś inna,
niejasna.
Widzę siebie, obok. Widzę siebie, młodszego o cały wiek
i wpadające przez okna pustego korytarza – ostre jak nóż
promienie słońca.

Przerażające, urywane krzyki matki
niosą się z głębi domu niczym echo,
a pomiędzy –
słychać ciche skrzypienia podłogi
i przyśpieszony oddech, i nerwowe bicie mojego serca.
Pełznę na czworakach,
ja –
mający niewiele ponad miesiąc i niewiele rozumiejący.

Falują pajęczyny na suficie i ścianach,
wirują drobinki kurzu.
Zamykam powieki. Czas przemieszcza się po przekątni
i dziwnie zapętla.

Pamiętam teraz inną przeszłość, a w niej widzę siebie, leżącego przed domem
twarzą do rozpalonej ziemi.
Mam rok i widzę skrzące się drobinki kwarcu.
Dostrzegam odchodzącego powoli ojca. Zmierza ku odległym wzgórzom,
nie oglądając się wcale za siebie.
Ojciec utyka na lewą nogę, kiedy idzie po płaskiej jak stół
równinie.
Wznoszą się za nim tumany pyłu.
Kobaltowy błękit nieba kontrastuje z padającymi pod ostrym kątem
promieniami słońca.

I oto – rozbłyska na horyzoncie jaskrawe światło,
przybierając kształt ogromnej kuli.
Ogarnia go momentalnie i zaczyna rozrastać się w kierunku domu, który istnieje
jeszcze –
tylko przez chwilę.

I topi ziemię,
kiedy – znowu wtapiam się w ziemię.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://alluste.bandcamp.com/track/nan-madol

autor

Arsis

Napisany: 2016-10-02 Dodano: 2016-10-02 19:08:29

Ten wiersz przeczytano 578 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie