Obawa

Wciąż zagubieni w codzienności szarej,
plączą się w gmatwaninie spraw,
zawsze coś nagli, coś pośpiesza,
gdzie jest złoty środek? Jak zatrzymać czas?

Płyną te chwile tak nieubłaganie,
trącając ich przez nieuwagę
i dzięki nim powoli pojmują,
że ta batalia to walka ze światem

Z własną słabością wciąż się zmagają,
której inicjał to drugiego imię,
świat dookoła oszukują
i siebie grzebią w miłosnej mogile

Nie potrafią skoczyć ani się wycofać,
nad przepaścią balansują co dzień,
choć obojętność jest im obca
nabierają w usta wodę

Milczą gesty przed ciekawym światem,
dłonie ukradkiem ocierają łzy,
wzrok zagubiony błądzi w labiryncie
wciąż tych samych niewiadomych dni

Boją się ryzyka, mają wątpliwości,
odrzucają myśli, żeby nie grzeszyły,
w stanie zawieszenia trwają do tej pory,
gdy świat się dowie, nie będzie przychylny

Liczą na los, przypadek, fortunę,
z myślą o cudzie dzień zaczynają,
patrzą w niebo poszukując drogi,
wciąż z tą samą co zawsze nadzieją

autor

Anioleeek

Napisany: 2006-07-30 Dodano: 2006-11-13 11:22:32

Ten wiersz przeczytano 694 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie