Obłęd

Tylko kłamstwa potoki, obelg strumienie,
Słowo dziś tylko nienawiści nośnikiem.
Najchętniej zamieniłbym uszy w kamienie,
Na zawsze się rozstał z rozpaczy tej krzykiem.

Dźwięk nerwy szarpie, nad myślą się znęca,
Wypacza odczucia? już nic nie rozumiem.
Próbuję go stłumić z uporem szaleńca,
Lecz siebie samego odnaleźć nie umiem.

Wtem obłęd zawładnie mą myślą spaczoną,
Nóż ostry w dłoni siądzie, w oczach wzrok tępy,
Co medium mych cierpień jest przecież wiadomo,
Problemy pochodne odrzucę w odmęty.

Do ucha przykładam narzędzie szaleńca,
Dreszcz ciało przeszywa, chłód klingi odczuwam.
Akt następuje, cierpienie nie zniechęca,
Ze spokojem do końca ostrze dosuwam.

Na kolana padłem, głowa na pierś zwisła,
W tej ciszy samotnej do bogów klnę, szlocham.
Nie z bólu, lecz myśli, co po czasie przyszła:
Wszak nigdy już więcej nie usłyszę ?kocham?.

autor

EustachyJakoby

Napisany: 2012-10-07 Dodano: 2012-10-07 14:49:58

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie