OBLICZE

"Czymże ja jestem przed Twoim obliczem? Prochem i niczem"

Na Golgotę na ramionach krzyż dźwigałeś,
upadałeś, sił Ci przecież ubywało.
A wokoło jedną gawiedź tylko miałeś,
co patrzyła na to wszystko co się działo.

Krew spływała razem z potem po Twej twarzy,
ból pod krzyżem ranił plecy i w nie wnikał.
Tylko ona nie lękała się odważyć,
aby podbiec i krew otrzeć - Weronika.

Na jej chuście Pan zostawił swe odbicie,
niby zdjęcie podarował jej w podzięce.
A ten obraz utkwił jej na całe życie,
że choć tyle mogła ulżyć w Jego męce.

Może kiedyś, jak odważna Weronika,
Twoją dobrą, miłosierną twarz zobaczę.
Póki żyję niech ten obraz w życie wnika,
bo bez Ciebie na tym świecie nic nie znaczę.

Jan Siuda

autor

najdusia

Napisany: 2017-03-06 Dodano: 2017-03-06 23:13:22

Ten wiersz przeczytano 903 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie