Obnażona między wersami

Najtrudniej było wysłuchać
Do końca
Wbijałeś we mnie słowa
Jak sztylety
Powoli, bez pośpiechu
Bezszelestnie
Siedemnaście miesięcy

Tak trudno było jeszcze
Ukryć krzyk
Schować wrzask w kieszeń
złożyć ręce.
Zamknąć oczy i znieść jesień,
Każdy dzień przeżyć z modlitwą
Noce z deszczem...
Nie pomylić zimnej wody rzek z powietrzem

Najtrudniej jest nie pamiętać
Na siłę
Bez pamięci zapominać
Na gwałt
I namiętnie zabijać to w sobie
Nie potrafię
Nie mogę, nie umiem
Nie tak

Najtrudniej mi będzie
Nie patrzeć
Gdy znienacka przed oczami
Staniesz,
Tak,
Jakbyś stał tam od zawsze.
Tak,
Jakby nie zakpił świat
Nigdy ze mnie...

I wstyd mi jest przed sobą
Że żyjąc innym życiem
Ja wciąż stoję za Tobą...
Chłonę wzrokiem twoje ramię,
Otulam twój obraz rzęsami,
Maluję mglistym wzrokiem
Kilka liter
Na twych plecach
Niepotrzebnie.
Nieprzytomnie...

I wstyd mi za siebie
Lecz siły mam na tyle,
By ukarać się
Marzeniem
Nowy sen, kolejny sztylet
Chwila nieuwagi
Zabrakło powietrza...
Nie, nie stanę do walki
Śnij mi się jeszcze!

I zostanę póki...
Odwróć się!
Do mnie!
I zostanę póki...
Spójrz proszę!
Na mnie...
Nie odejdę aż
Śmierć
Zimnymi wargami
Ucałuje pjaną twarz.
Siedemnaście...

autor

Łucja

Dodano: 2010-04-14 16:17:48

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie