obojetnie

rozwitły szlachetne żąkile twoje ciało w mogile moj pamieci znajomy przyjacielu

na zewnątrz słońce świeci dzieci bawia sie spokojnie wiatr omija nas swobodnie czas powieedziec swoje mysle ze czsami mielismy im wecej do powiedzenia ale ta ziemia sie zmienia pojedyncze kropeli deszczu na paraboli lotu naszego niezapomnianego na czasow natsałych arenie jestes tylko lwem czekającym na zgładzenie niczym przelatujace motyle na łace pełnej niezapomnianych chwil ktore pozostana na zawsze jak marzenia o tym czym nie jestes ty brzmi niczym adriatyk pałoszacy sie na morzu jak zorze polarne i swiaty nieosiągalne kiedys widziałem boga miał adidasy czasami zblizaja sie takie czasy o ktorych zapomnienie równa sie z poznaniem moze nie jestem tworczy ale mam pomysły moze kiedys któryś wypali

autor

dj.pcp

Napisany: 2007-04-23 Dodano: 2007-04-07 02:53:48

Ten wiersz przeczytano 820 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie