Obojętność

Gdy Cię widzę, me serce przestaje bić. Niekoniecznie z miłości.

Dziś odwiedziłam kawiarnię śmierci,
uczestniczyłam w spektaklu wspomnień.
Krzesła były niewygodne,
w tle brzmiały organy.
Kierownik mówił coś do mikrofonu,
a ja słuchałam zaciekle.
Jedna kobieta zaczęła niemo szlochać,
gdy usłyszała znane imię.
Wtedy mą głowę naszły różne myśli,
o ludziach, którzy nie mogli jej zrozumieć, którzy mimo że byli przy niej,
nic nie pojmowali.
Może po prostu nie chcieli?
Nie umieli?
Zaślepieni własnymi 'problemami' nie przejmowali się jej agonią.
A ja to widziałam.
I nic z tym nie zrobiłam,
nie jestem ani trochę lepsza od nich.

autor

HachiWoman

Dodano: 2015-03-31 19:03:31

Ten wiersz przeczytano 777 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie