Obrączka

To już przeszłość, która jednak czasem mnie dręczy. Wiersz ten dedykuje Pluszakowi i Floe. Niech im się wiedzie Lub niech ich cząłg rozjedzie... (zależy od mojego humoru)

Nosiłem obrączkę w diamencie
Nosiłem ją na ręce
Nosiłem ją w udręce
W radości i w męce
Gdy łza z diamentu
Symbolizowała szczęście
Gdy byłem w niebie
Gdy byłem też w piekle
Mogłem mieć wiele
Nie chciałem mieć więcej
Ten jeden
Zawładnął me serce
Całowałem go czasem
Czule, w podzięce

Mój przyjaciel
Obciął mi ręce!
Zaczarowany pierścień
Wołał go wielce
Przez sen – na jawie
Skusił go szczęściem
Urokiem, uczuciem
Złocistą bliskością

Mój przyjaciel
Nie był winny
To magia, zła magia

Jednak przez niego
Cera ma zbladła
Bez krwi
Bez złota
Zostałem w męce
Bo pierścień w diamencie
Kochałem tak wielce

Wiem, że nawiązałem do władcy pierścieni, ale cóż... niechcący mi wyszło :P

autor

Nirian Samalai Feireniz

Napisany: 2005-03-29 Dodano: 2005-03-30 08:19:48

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie