Obraz I

Zdobił pokój nigdyś dziś zdobi pewno tylko moje wspomnienia

Nie zapomnę tej drogi
wtulonej w szarą poświatę aż po horyzont
i tych drzew pochylonych żałosnym ruchem w strachu przed rzeczywistością

Nie zapomnę tych martwych obłoków
ciężkich i nieruchomych
pooranych bruzdami ludzkich doświadczeń
przypominających zmarszczone czoło starej kobiety
co z litości pochylają się ku ziemi

Nie zapomnę wijącej się małej dróżki
zgrabnie omijającej konary drzew i zarosla
rozrzuconej, jak w pozornym bezładzie wstążka
wskazującej drogę gdzieś do celu

Idzie w górę i wyżej jeszcze ku słońcu
górującemu nad ziemią otuloną szarą mgłą
co świt zwiastuje

I nie zapomnę cieni ludzkich postaci
prawie już niewidocznych w obłokach pyłu
prawie wychodzących z obrazu
godnie
i pod rekę

Nie da się zapomnieć

autor

JMK

Napisany: 2008-01-15 Dodano: 2008-01-15 22:02:57

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie