W obrazie surrealnym

Czytałam ksiązkę o Salvadorze Dalim, czy był szaleńcem, bo był geniuszem...?

liście... spadają, spadają
z wiatrem pląsają, pląsają
zamglone smutne wiersze
rozmyte mokre od deszczu
kapią i kapią zegary
tańczą półki szuflady...

dusza krzyczy,rozpaczliwie niszcząc swe pęta
wyzwala umysł z alegorycznego więzienia
a wizje nierzeczywiste halucynacje,
śnią na jawie
wizułalnie-groteskowe fantazje

długopis jak szubienica
nad głową poety zwisa
wciąż czeka na jakiś wiersz by zdusić dziś znów
jego sens

wieczne pióra otrute krwią
niewinnie w kałamarzach śpią
poćwiartowane sonety
wbite w serce poety

oczy metresy obrazy
w oczodołach złote ramy
na nich trupie krajobrazy
iluzoryczne komnaty
z połamanymi meblami
płoną zakątki umysłu
w czeluści baśniowego snu

autor

Lukrecja Borgia

Dodano: 2006-10-14 18:42:59

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie