Obudź się z marzeń

Zaśniłam rzeczywistością góry bez szczytów
zaokrąglone wieże prowadziły ze mną dialog
- taka zwykła rozmowa z prądem rzeki
prowadzona bez cienia wirujących płatów bieli

Zapieściłam skromnym myśleniem
słabo-silne fale biegnące nurtem popytu
na niedostępność szeroką i zuchwałą
jak ta która nie pozwala nie trwać a biegnąć

Stopiłam serce zamrożone logiką
nadal bezdźwięczna nuda przygrywa
niesłyszalną pieśń
żałosną nawet dla gwiazd co niby łączą
drogi ludzi łańcuchem marzeń ( koszmarów) .

autor

Regina

Dodano: 2005-02-23 19:53:40

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie