Obudzić życie

W mroczne wnętrze
skołatanej duszy,
wpadłaś jak świetlik
z promiennym uśmiechem.

Depcząc smutki
żywiołem gestów,
rozjaśniłaś wnętrze
umysłu w agonii.

Dotknęłaś wzrokiem
kamiennego serca,
by jego ciepłem
obudzić w nim życie.

Każdą,wspólną chwilą
prowadziłaś moje oczy,
ścieżką pełną ciepła
w ocean lepszych chwil.

I choć droga była kręta,
pełna kamieni,cierni i kłód,
to Ty Niusieczku sprawiłaś,
że osiągnęliśmy nów.

autor

AndyB

Dodano: 2008-07-03 23:18:32

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie