I oby tak przez całe życie...

Budząc się zawsze się uśmiecha, pierwszy gest w stronę świata.
Poranek samym cudem swojego następowania,
niestrudzonego i pełnego wrażeń nie zasługuje na inne gesty,
każdej istoty żyjącej, której tak wiele daje bezinteresownie.

Ona to wie, wie to już teraz, chociaż może mieć parę lat zaledwie.
Nie wszystko rozumie, nie zna świata, ludzi, nie zna siebie
a już na pewno nie wie co się stało, że jest tutaj.
To świat, do którego ktoś ją “wrzucił” i dopiero teraz otwiera szerzej oczy,
dopytuje się i interesuje wszystkim dookoła.

Na szczęście nie jest sama.
Tak myśli - skupiając uwagę na osobach,
które dają jej poczucie bezpieczeństwa.
Rodzice. Oni po prostu są. Wie, że będą przy niej zawsze.

Nie zna jeszcze strachu, nie wie, że wszystko w życiu jest na chwilę.
Na chwilę nam dane i całe życie zawsze już będziemy coś tracili.
Tego nie wie, to da jej odczuć być może kolejny dzień,
skryty za tak pięknym porankiem jak dziś,
a ona znów naiwnie będzie dzień witać uśmiechem.

autor

khadja

Napisany: 2007-11-23 Dodano: 2007-11-25 00:02:39

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie