Oceany zaczynają wrzeć

"Oceany zaczynają wrzeć".
17.01.2020r. piątek 11:23:00

Oceany zaczynają wrzeć
Nie tylko z gniewem Boga,
Ale z powodu pożarów.
Tam w oddali,
Powiedzmy w ćwierć drogi,
Piętnaście miliardów lat świetlnych
Też przemija sen
O gałązce bzu.
Tak to już jest
I z czasem czas oddali się od własnego cienia,
A wraz z nim
Zapomnimy i my,
Co mieliśmy na myśli.
Tylko poeta z powodu braku wymiarów
Stworzy nowe dzieło,
Które będzie znów niedoskonałością
I ponownie niestworzoną pełnią,
lecz otwartą nową furtką do rozważań.
Giną zwierzęta, potem i ludzie też,
Roślinność niezliczona,
Czy tak jest jedynie z woli istnienia,
A my teraz szalejemy z troską
I lejemy na daremno wodę,
Która nim opadnie wyparowuje,
A nawet sama się zapala.
Czy ten potencjalny Armagedon,
Jest spełnieniem pewnych Apokaliptycznych wizji.
Tam w dalekim kosmosie
Z ziarnka mgławicy
Powstało nowe życie,
Bo gwiazdy, planety już same w sobie żyją.
A, czy więc w piszczącej w płomieniach gałązce bzu
Wydostanie się chociaż jedno ziarnko,
By odrodzić cokolwiek na płonącej ziemi?

Jak miło, że jesteście. Ja w szalonym pędzie zatrzymuję się u was i u kolejnych osób jestem gościem by zgłębić twórczość.

autor

AMOR1988

Napisany: 2020-01-17 Dodano: 2020-01-20 08:10:01

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie