W oczekiwaniu na cud

W pustosłowiu myśli
wystękujących zniechęcenie
chciałbym odnaleźć najmniejsze
głębi oddechu znaczenie,
wyłowić choć łuski złudę
z mętnych umysłu odmętów,
skręcić móc w dobrą drogę
na którymś z życia zakrętów.
Chciałbym swój rozum zrozumieć,
który w chaosie się traci
i oczom światło przywrócić
w soczystoniebieskiej poświacie,
łagodną muzyką uciszyć
w uszach mych dzwony szalone
i przejść znów mostem spalonym
na rzeki właściwą stronę.

Chciałbym nauczyć się żyć,
kochać i śmiać się gdy trzeba,
prostym po prostu być
dla ziemi a nie dla nieba.

Tymczasem w zmysłów malignie
na strzępy rozdzieram minuty,
doprawiam jadem złych snów
krwiobieg lękiem zatruty
i czekam na jakiś cud,
który mnie wyrwie z czekania
i rzuci u życia wrót
przez próg nowego zarania.

autor

vooko

Napisany: 2007-03-15 Dodano: 2007-03-16 00:00:14

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie