Oczy spadły w chodnik,nie mam...

Jestem już zmęczony słońcem z połamanymi promieniami,
jestem już zmęczony codziennym swego "nic" lustrowaniem.
Upijaniem się na siłę nadzieją, że jeszcze potrafię władać spojrzeniem,
a park wcale nie straszy, mogę tam siedzieć.
Jestem już zmęczony pytaniami do Boga o sens krzywdzenia przez los,
o przeznaczenie, które w owczej skórze diabła nam pcha do rą.
Już nie rzucam kamieniami w błękit, by pokazać, że mnie boli,
nie płaczę głośno i żałośnie, teraz jęczę w zasypiającej agonii.
Wciąż marzę.Że kiedyś będę człowiekiem, że ktoś dostrzeże we mnie potęgę władania uśmiechami,
że ktoś powie:Stój! nie odchodż już, bo spełnione marzenia, gdy chodzą parami.
Pachnę sobie perfumem za grosze, oszukuję się, że wysmieję odór zgniłego serca,
duszy kościeć połamany, oczy spadły na chodnik, nie mam już spojrzenia.
Tylko spuszczona głowa, niby w pośpiechu na ulicy,
niby w obojętności,nikt nie wie, czuję się niczym.
A mówcie sobie, że się użalam, że beznadziejny i żałośnie słaby,
a ja mam gdzieś.Boli i nie będę udawał, żem wojownik, każde pole bitwy moją chwałą.
Moje bitwy, moje wojny, rozszarpują mnie każdego dnia,
i nie będę chował uczuc do kieszeni, kiedy właśnie sam,właśnie skradł ktoś moje ja.
Kochać chcę, kochanym być i milość ukwiecić potęgą nieskończoności.
Nie kochany, niezauważalny w przezroczu otoczenia nawet.I powiem głośno:Tak, boli.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-26 Dodano: 2007-03-26 12:28:14

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie