Od jutra silniejsza /proza/

Zapiekło, a była pewna,
że wszelkie skrajne uczucia już spadły
z każdego skrawka skóry,
do wczoraj cienkiej jak jedwab,
którego już nie sprowadzają
i że – teraz już chyba odważniejsza,
bo tak postanowiła, ochroni przed tym,
co miałoby zagrozić wyczekiwanej,
już tylko dobrej przyszłości. A jednak…
Witaj.
Popatrz, coś pękło, się złamało.
Pozbierać się nie pozbiera, zostawi.
Czasem myślę, że tylko tak żyć może.
Nie pozwalają Jej inaczej.
Nie wiem, czy szczęściem to nazwać,
powiedzieć – ma takie ogromne?
Czy rzec, że ma pecha, bo choćby
chciała najlepiej, oddała siebie,
to przepadnie w niezrozumieniu.
Złoży się słowo do słowa
w niepasujące rozmowy.
Niczego już zrobić, w tej sprawie, nie zdoła.

To duma ukryje wyjaśnienia
rwące się do prawdy.
Wie, że mimo wielu naprawczych zapewnień,
w zakrytej niewiarą wymianie słów,
nie będzie tego, co było.

Tam, gdzie ostrze nawet rysy nie czyniąc,
cięcie zatopiło,
zdążyła złapać jęk ranionego powietrza.

Pali i wrze myśl, że mogło być inaczej.
Szanse zgubione i nie zacznie od nowa.
Ktoś, kto naprawdę Ją zna wiedziałby,
że jest wierna i czekać umie.
Nie o miłość, męki -kocham cię- tu sprawa.

A może to czas odmienny
i trzeba upartą przekonać,
niechby zaufała nowemu,
przecież nie musi być straszne dlatego,
że dotąd niepoznane.

Poddać się jeszcze raz…
Nie potrafię, patrzeć nie mogę
na smutek i żal;
z wyrzutem straty żyć będzie, bo nie zapomina…
Nie myśli dzisiaj. Jej wiatr,
ideszcz drzewami targają, słyszy szum niesiony,
już nie wie, od lądu, czy morza.
Takie to wszystko porozrzucane,
jak słowa donikąd puszczone.

Stanie w oknie, przedtem świeczkę zapali;
już się przyzwyczaiła,
że gdy pierwsza szarówka,
nawet w środku dnia, to światełko być musi.
Będzie.
I wieczór, noc, później nowy ranek
wstający z myśli, którą z zawstydzoną
gwałtownością wyrwać będzie chciała.
Wiem, że nie potrafi; wszystko zostanie
do końca, do skraju przemijania,
tylko razem odejść mogą ku zapomnieniu.

Po co tak pada… po co?
Musi uciszyć puls, schłodzić czoło,
jeszcze raz obejrzeć to, co się stało,
z milczeniem porozmawiać.
Czy to tak za to, za pychę przekonania,
że zawsze będzie czerpać z tego,
co czuć w innych potrafi…

A teraz jeszcze klif
ciężkie strumienie z żył upuszcza.
Za kamieniami fale sięgają nieba.
W strugach moknie mewa.
Wiatr… czy i on… za chwilę?

Już dobrze, nie martw się aż tak.
Znam Ją, nawet nie wie,
że samą siebie pokonać zdoła.
Tylko leku z czasu,
z promieniem chwil paru,
szybko przynieść tu trzeba.

2/08/21

autor

Alina1948

Napisany: 2021-01-15 Dodano: 2021-01-15 11:19:01

Ten wiersz przeczytano 207 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie