Od śmiechu do westchnienia

Od śmiechu do westchnienia

Swój czas bytu odmierzam czarami uniesień
i ciężką kroplą smutku w zepsutym zegarze.
Raz tonę w namiętności, by frunąć nad tęczą,
to znów krążę zawzięcie w niemym cyklu zdarzeń.

Od śmiechu do krzyku,
od bezmiaru do nikąd.

Tańczę czasem do świtu wyuczone kroki,
aż w motyli korowód wpadam grzesznym ciałem.
I całują mą szyję skrzydełka leciutkie,
nim czarne, wrogie chmury owładną to szkwałem.

Za bólem znów zachwyt,
za pięknem zdrada.

Skazana na miłość segreguję kochanków
i zasuszam powoli w chruśniaku Leśmiana.
Zaspakajam swą dzikość nawet w porze cnoty.
Wciąż mijają rozkosze i rozczarowania.

Między prawdą a pragnieniem,
między ciszą a westchnieniem.

autor

13zaspa

Dodano: 2009-11-08 22:23:05

Ten wiersz przeczytano 653 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie