Od wieków...

Niebo złote barwy przybrało
ku zachodowi słońca się miało
nutki radości przędły nić
tak bardzo chciało się żyć

być słonkiem i chmurką białą
wędrować po błękicie i chwilkę małą
darować sobie na nieba szczycie
by pooglądać z wysoka życie

może lepiej widać będzie
gdzie miłość zasiądzie
pospołu z tkliwością duszy
co serca poruszy

pełnymi ustami szczęście jeść
nie mając nigdy dość
zapachu wiosny kolorów jesieni
kosz owocami lato zapełni

wszystkie pory roku
dodają światu uroku
jedna piękne barwy przybiera
zaś druga je odbiera

późna jesień liście zrywa
zima bielą przykrywa
życie szybko upływa
tak to od wieków bywa.

autor

Romina

Napisany: 2015-08-01 Dodano: 2015-08-01 17:31:53

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie