Oda do Poetki

Smutny Arlekin, twarz bez wyrazu -
maska z podkładem białym -
bo mu dziewczyna zeszła z obrazu,
a on bezbronny i mały.

Czemu odeszła z ram, co na ścianie -
nie trwała przy nim, chudzinie.
Pewnie w galerii próżne czekanie -
poczucie piękna nam ginie.

Zwracała oczy ciemne, jak węgle,
ku ludziom w obraz wpatrzonym.
Na wszystkich znawców, co patrzą biegle,
ja jeden tak urzeczony.

Zeszła z obrazu od Arlekina -
niech spełnia swoje marzenia.
Tego jej życzę, choć smutna mina -
żal sztukę zamykać w półcieniach.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2016-07-01 Dodano: 2016-07-01 11:50:46

Ten wiersz przeczytano 892 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Oda Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie