Oda do śmierci

O luba moja, śmierci słodka,
Ty jakby liście jabłoni wiatrem czasu zrzucasz,
Ty Słońce wieczorną porą co dzień zabijasz,
Mocy wielka, mocy Piekielna i Boska.

Nie godzien ja, co byś się po mnie fatygowała,
Ja jednak w Twojej mocy jestem,
W czeluście Hadesu grzeszników byś brała,
A ludzi dobrych ku światłu w Niebie.

Tyleś już radości w świecie zabrała,
Nie jedna kobieta z żalu przez Ciebie łkała,
Twe serce nieubłagane w trupim korpusie bije,
A sama niby wąż jesteś, który po świecie bez celu się wije.

Jednakże miłością darzyć Cię szczerą winniśmy śmiertelnicy,
Bowiem gardzić Tobą to grzech śmiertelny,
My wszakże jesteśmy jako biesiadnicy,
Na uczcie Bożej, a kto Jemu niewierny…
…ten ze śmiercią pogawędzi wnet.

autor

Archangel

Napisany: 2007-02-07 Dodano: 2007-02-07 21:21:24

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie