Odchodzę

Tuż za domem jest łączka, na niej stary dąb. Ma rozłożyste gałęzie na strzelistym pniu. Lecz jedna osamotniona, rośnie niżej niż pozostałe. Tak, by zarzucić na nią sznur. Wejść, stanąć na niej i zrobić mocny węzeł, by nie przerwało nic planu który potajemnie snuje…
Jutro wieczorem, gdy wszyscy będą śnic, gg zaświeci pustkami… wezmę garść tabletek, sznur. Usiądę przy komputerze i napisze list. Do przyjaciółki, rodziny, do wszystkich którym na mnie zależało. Przeroszę za wszystko. Za to kim byłem. Kochałem ten świat. Poproszę żeby mi wybaczył, choć wiem, że on nie kochał mnie. Będę błagało wybaczenie, że nie dotrzymałem słowa, choć obiecałem, iż tego nie zrobię. Wybacz nie radziłem sobie. Choć zawsze przy mnie byłaś, pustka otaczała mnie, usta śmiały się, zaś serce mówiło nie.
Noc już późna, to ta godzina. Pora kończyć pisanie. Wydrukować list, wsadzić w kopertę, położyć w widocznym miejscu. Zaścielić wiecznie rozrzuconą pościel. Poukładać rozwalone rzeczy.
Aha!! Jeszcze dopisek w liście. Już nie na komputerze, ale ręcznie. Niech powiadomią ją jako pierwszą… Zostawiam nr telefonu. Niech zadzwonią, że znaleźli list, ciało… I proźba, aby nie płakała… Zawsze przecież będę żył w jej serduszku…
To już chyba wszystko. Pokój sprzątnięty, łóżko zaścielone, list na widocznym miejscu. Idę…

autor

negatyw

Dodano: 2008-12-26 15:08:34

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie