Oddychając szerokim horyzontem

Usiadłem, odprężony na koronie drzewa,
Ujrzałem, zdziwiony jak niebo szeroko ziewa.
Zasłoniłem, tak lekko, piętno tamtych lat
Zaprzestałem maltretować ten już nagi świat.
Opuściłem z radością stopy, strzepując pierwszy brud
Otuliłem z pokorą pięty, w liści przejmujący chłód.
Podszedłem do żalu tak przeciętnie, jak podchodzi kot,
Postanowiłem już nie liczyć, na szczęśliwy wydarzeń splot.
Wyjrzałem jak najwyżej by ujrzeć grubą linię horyzontu,
Wnioskując, że jest identyczna jak każda linia frontu.
Trąciłem, tak zwyczajnie, gniazdo zamyślonych srok,
Tracąc kompletnie, pierworodnie własnych myśli tok.
Ratując przed ujawnieniem, tamtych błędnych ostateczności,
Ręce splatam wokół liści, strach powrotu, łamie pragnieniu kości.
Inicjatywa pozostaje jednak w gestii mojego widoku,
Inspirując mnie do normalności, do dotrzymania życiu kroku.

autor

BatmanChi

Napisany: 2007-10-09 Dodano: 2007-10-11 11:15:51

Ten wiersz przeczytano 365 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie