(Od)nowa
Zapakowałem duszną trwogę
do szklanej butli zapomnienia
i jeszcze smutek do niej włożę
upchnięty ciasno po kieszeniach.
Niech płynie rzeką bez powrotu,
nurty zaniosą ją w głębiny,
patrząc jak tonie stanę z boku
by nie wyłowił jej nikt inny.
Miłość znów stanie się tak prosta,
rozbłyśnie szczęście zaśniedziałe,
tylko nadzieję proszę zostaw
bym mógł podążyć twoim śladem.
autor
pistacjowychłopiec
Dodano: 2010-11-25 06:47:19
Ten wiersz przeczytano 500 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Ładnie i płynnie (niech płynie:). Podoba mi się. Nawet
bardzo. Pozdrawiam.
Wiersze kierowane bezpośrednio do adresata zawsze mają
w sobie to coś..Dlatego przed końcem: "tylko nadzieję,
proszę, zostaw.." z przecinkami..Kontynuując myśl
bomi, może "A miłość znowu będzie prosta"..Przemyśl..
M.
"butla zapomnienia" i dwa razy "stanie" obniżają
wartość naprawdę niezłego wiersza
Witam. Bardzo pięknie wyrażone uczucia. Pozdrawiam.
Zaufał kobiecie. Teraz sam na świecie.
Niech ta butalka ze smutkami odpłynie w siną dal, oby
z falą nie wróciła znów na brzeg... :)
Ładnie, ciekawie i miło. Daję plusa+!!!
miłość wymaga radości i odwagi,nadzieja zaś pozwala
wierzyć, że szczęście jeszcze się odnajdzie, ładnie
zrymowany dziewięciozgłoskowiec :)