Odrodzenie chwil

Wielka moja ucieczko. Złap mnie za ręce. Ucieczko w głosach dzieci
Ucieczko przed klatką winy i słabości manifestującej się w ludziach
Ucieczko w świtanie i rozkwit przed potworem życia zakleszczającego się
W strony życia wolnego sięgającego gwiazd Drogi wyjścia z niewoli
ku ziemi obiecanej Drogi wiecznie żyzne i zielone Na przełaj morzami
na górskie szczyty gdzie stąpał wiatr i szalał świat
Gdzie płoną znicze, rozprzestrzeniają się i zapominają i chwytają same za siebie
myśloczucia, zmężniałe do boju gotowe, znów pompujące krew i adrenalinę,
znów oszalałe w zdrowym ciele, w swym absolutnym buncie przeciw życiu

Znowu znalazły nową łąkę i krew i życie i lud i pracę i czujność.
Nie - to się nie stanie. Polacy to maski i cienie. Świat to kotara.
Ja nie tworzę z resztą ludzi niczego. Nie wlali we mnie siły.
Ja w nich widzę egoizm i cienie, cienie

Jeśli cień znajdzie się w morzu
to wykluje się z niego
łza potoku wolności

Cień chce oddychać. Cień chce zostawić na chwilę ludzi bliskich i szuka obcych
by zaprzyjaźniając się przeżyć narodziny chwili i powrócić silnym, zmaterializowanym,
obrosłym szlamem i zaczepionym linkami o kontury miast i łąk, budzącym..
Zawieszony jak pająk w swej sieci i wyczuwający śmierć
i patrzący w bólu na jej zbliżanie się tak długo, że aż chce się wyć na końcu
i teraz, właśnie teraz, tak jak na końcu - robiąc życie

autor

Belamonte

Dodano: 2009-04-27 23:24:48

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie