Odurzenie...

pisane na konkurs szkolny

W jej świątyni czasu
Było najpiękniej
Dlatego tak często
Wracała w to miejsce

Nie istniało nic piękniejszego
Nawet samo pojęcie piękna
Nie oddawało jej doznań esencji

Słowa to coś prymitywnego
Przyziemne narzędzia
Zbyt kruche w swej treści

Chciała trwać tam do końca
Do końca końców
Po nieskończoność
Po mgnienia wieczności kres

Zatrzymana i niezmieniona
Bez kształtów i kontur
Gdzie nic nie ma
I za razem wszystko jest

I trwała tam i wracała
Do świątyni gdzie nie istniał czas
A radość zygzakiem wędrowała
W ciele jej, umyśle i duszy

Roztrzęsieniem cierpiąc płakała
Gdy wracał szarego świata kształt
Gdy odurzenie ustępowało
I musiała do życia powrócić

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2007-11-19 20:25:58

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie