Odwieczny monolog.

Co czuję wpatrzona w Twe święte oblicze ?
wątpliwości, których nie zliczę?

Człowiek upada , lecz na jak długo?
chcę Cię usłyszeć nadstawiam swe ucho.

Ty milczysz! daj powód, ja pytam !
Hej Boże, Ty tam !

Powiedz mi wreszcie : nie ma tu miejsca dla Ciebie
już pogodziłam się z tym, nie spotkam Cię w niebie.

Przed dniami kilkoma
wypchnęłam Cię własnymi rękoma

i nazwałam wrogiem,
dla mnie nie byłeś już Bogiem.

Tak, poeta bluźnierca taki ze mnie człowiek
patrzę na Ciebie, Boże nie mogąc zamknąc powiek.

Rozczarowanie - to moje imię
i kto ponosi za to winę ?

Pójdę do piekła co ranek słyszę
ciche sumienia szeptanie ...

z serii : zwątpienia północe.

autor

Dorka

Napisany: 2007-12-23 Dodano: 2007-12-23 22:05:35

Ten wiersz przeczytano 761 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie