Ogłoszenie

Bez obaw, żadnego lęku, szeptem wiszę w powietrzu.
Nie spadnę, bo spaść nie mogę, choć nie widzę już podłogi.
Utrzymuję stan nieważkości, doskonałej miłości, poprzez kontenplację krzyża wznoszę się coraz wyżej.
I chmury na które patrzę wyglądają już inaczej.
Deszcz który z nich pada, pierwotnemu stanowi już nie odpowiada.
Niebo niebieskie na którym samolot białą zrobił kreskę, ludzie z wysoka jak mrówki, biegną, załatwiają sprawy.
A ja gdzieś daleko, wysoko nad nimi z aniołami, niebiański śpiewa chór, tam hen wysoko pośród chmur.

autor

lew Judy

Dodano: 2008-04-13 09:27:33

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie