ognisko
Płonę ogniskiem istnienia,
los jeszcze drew dokłada.
Czas na gitarze gra,
ktoś się ciągle dosiada.
Liryczne ballady nuci,
natchnione przeznaczenie,
powoli przygasają,
moje życiowe płomienie.
autor
stolarz podłogowy
Dodano: 2017-02-08 18:51:12
Ten wiersz przeczytano 472 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Niech te życiowe płomienie, palą się jasno, a
najlepiej- niech nigdy nie zgasną:) Pozdrawiam
serdecznie.
Trzeba w sobie siłę znaleźć,
by nie dopadły żale!
Pozdrawiam!
Ile czasu mamy tego nie wiemy,ale ten co jest możemy
wykorzystać pięknie i pisać jak Ty.Bardzo podoba mi
się twoja refleksja.Pozdrawiam:)
Bardzo ciekawie napisane i mądrze.
takie życie, umieramy też samotni, bo nikt za nas tego
nie zrobi. Pozdrawiam i niech jeszcze gra gitara :)
wypalamy sie jak swiece,
gasniemy jak ogniska,
ale poki co, zyjemy:)
zadumałam się.... pozdrawiam z balladą weselszą
gdy przygasa ogień
k o n i e c z n a
nowa podpałka
pozdrawiam gorąco
--- trochę smutna a Twoja refleksja,
- no ale przecież,póki się da,
płomienie podtrzymywać trza...
;)
nie zgasnie tak szybko, tak pieknie lirycznie sobie
plynie...
pozdrawiam:)
myślę że sporo jest czasu
tylko trzeba drewna przynieść
z pobliskiego lasu...
+ Pozdrawiam