ognista potwora

Ognistym podmuchem pali,
budynki pięścią wali,
każdego wzrokiem w proch obraca
i do swej nory wraca.

Z każdego szydzi, śmieje się, wyklina,
skórę każdego topi jej ślina.
Koszmar najgorszy w najgorszym wydaniu:
zaraz będziesz składnikiem w jej daniu.

Uciekasz - cię goni, chowasz się - cię szuka
pod każdy głaz zagląda, do każdych drzwi stuka
by cię znależć, by cię rozłupać,
zgnieść kości i mózg schrupać.

Znaj okrucieństwo ognistej potwory
niezbliżaj się do jej zatęchłej nory.
Z daleka chódź, omijaj kołami,
czaruj ją dobrymi myślami.

A gdy cię złapie, gdy cię wreszczie dopadnie
będziesz ty wyglądać ładnie...
wątroba i mięśnie leżą na dywanie
a kościotrup biały wisi na jej ścianie...

I już jest po tobie?
leżysz, kwiczysz, marudzisz?
pomyśl lepiej ty sobie
komu jęczysz, cóż widzisz..

Jęczysz strasznej potworze
widzisz trupy w jej norze
więc skoro jesteś już w jej pokoju
nie marudź - leż cicho i zdychaj w spokoju.

autor

Selena

Dodano: 2009-01-23 10:00:01

Ten wiersz przeczytano 768 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie