ognisty kur

trafił piorun w drzewo połamał gałęzie
ciosem rozłupany zapłonął pień wrednie
wiatr podsyca ogień dmucha niczym miechem
lecą wokół iskry rozwiane tym dechem

cisnął złote jaja żarem zapłodnione
poleciały żwawo na dom i stodołę
trafiły na gniazda więc się kur wylęgnie
kiedy już się zrodzi wokół szalał będzie...

zaczął od poddasza przeskoczył na ściany
rośnie szybko w oczach niepohamowany
pękają dachówki od wielkiego żaru
zapadł się dach w sobie chyli się pomału

płomień wzdłuż wyciąga swoje macki chciwe
ognistym jęzorem sufity już liże
pochłania w zapale wciąż nabiera chęci
i rośnie niesyty sięga wciąż po więcej

cały strop zajmuje żre belkę po belce
coraz to silniejszy stał się złotym cielcem
co pożera trawi nieszczęsną ofiarę
złożoną przez piorun by miał lepszą karmę

wyje głośno huczy z uciechy pożoga
nie może nic zdziałać lana strugą woda
płoną w domu meble pochłania w mig wszystko
tam gdzie zatańczyła jest pobojowisko

smętnie stoją ludzie w szoku oniemieli
spóźniony ratunek czarci wszystko wzięli
błyszczą żarem pióra kura pazernego
woda wnet paruje od oddechu jego

pożarł już dom cały stodołę też strawił
przygasł nasycony dobrze się zabawił
ucichł huk płomieni nad pogorzeliskiem
a żałobna cisza milczy nad tym wszystkim

tylko dym smugami kłębi się wiruje
i swąd spalenizny ponad ziemią snuje
po dorobku zgliszcza - los to sprawił czy pech
z nieba na to wszystko opada sadzy śnieg

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2020-07-08 Dodano: 2020-07-08 10:16:06

Ten wiersz przeczytano 681 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie