ogniwo Darwina

Z mroku powstały, dawno już wymarły,
gatunek ponad i pod istniejący.
Nigdy bezmyślny, zawsze bardzo uparty,
nie doznał nigdy do dziś ciepła miłości.
Potworna dusza, w ciele bólu nie znającym.
Zestawiona została z sercem powoli bijącym.
Serce i dusza zaklęte we stali,
nie rozmawiają, walcząc nieustannie.
Czy nastąpi czas, gdy razem pospołu,
i serce i dusza podążą do przodu?
Skrzydła rozłożone, gotowe do lotu,
a serce nakazuje złożyć szpony w dłoniach.
i nie wie stwór czy lecieć czy czekać,
szarpać i kąsać, czy wspominać i wierzyć.
każde przeciąga na swą stronę życie.
To co było czy to co jest,
nakarmi obficie?
Zapomnieć czy pielęgnować?
myśleć? czy czuć?
pytanie na skraju, a tam czeka stwór.
Czas uczy, i biegnie.Nie stoi i czeka.
Czas, największy wróg i stwora i człowieka.

takie sobie dywagacje po "nieodwzajemnionej obecnie miłości"

autor

miki2611

Napisany: 2014-04-09 Dodano: 2016-03-16 14:02:48

Ten wiersz przeczytano 1321 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie