Ogół obiektów

Usiadł Bóg na tronie, rzecz jasna niebiańskim,
by chwilkę odsapnąć, po rządzeniu Pańskim.
Zsunął wpół powieki, dłonie w mudrę złożył,
a gdy westchnął cicho, sen go nagły zmorzył.

Gdy tak drzemał błogo, zupełnie jak dziecię,
śnił o uniwersum i wielkim wszechświecie.
Ale, jak to we śnie, nie tylko u ludzi,
zazwyczaj on mami, oszukuje... łudzi.

Zwodzi właściciela kształtem i kolorem,
nieciągłością zdarzeń, splątaniem i wzorem.
Czas, ma sobie za nic i stałe fizyczne.
Wszystko uprawdziwia. To ponoć praktyczne.

Sen nie był głęboki, więc nie walczył z jawą.
Choć nienamacalny, jest zbawienną strawą,
cyklicznym antraktem jawnej uwertury.
Umknął, gdy powieki Bóg uniósł do góry.

Stwórca, zatroskany był nagłym zaśnięciem,
miast koić, sen stał się zwyczajnie przekleństwem.
Z rzadka kiedy drzemał, snów wszak nikt nie liczy,
lecz wtedy nieszczęścia spuszczone ze smyczy,

jak psów wściekłych hordy, siały spustoszenie,
za cel biorąc ludzkość, kto wie, czy nie Ziemię,
a była jedynie drobinką całości...
to dziwnym zrządzeniem, Bóg dbał o te włości.

Być może sentyment, lub też uważanie
sprawiały, że mawiał: - To Boskie skaranie,
ta Ziemia nieszczęsna z miliardami ludzi,
sen z powiek przegania, bezustannie budzi...

Choć miał to na względzie, Bóg przecież mieć musi,
co ma być - niech będzie, gdy na rady głusi.
Dumając nad rzeczą, która już się stała,
znów usiadł na tronie, bo drzemka go brała.





excudit
lonsdaleit

10:14 Czwartek, 23 lutego 2017 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2017-02-23 Dodano: 2017-02-23 10:14:01

Ten wiersz przeczytano 872 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie