Ogród myśli

Stoję w ogrodzie moich myśli,
patrzę wkoło i czuję pustkę,
jakby czegoś brakowało-
tego elementu, który pozwoli mi kroczyc dalej.

Wśród życia szarości, pośpiechu,
często gubię, to co najważniejsze,
nie zwracam uwagi na drogowskazy życiowe.
Zapominam, że jest ktoś, kto chce
podac mi swą dłoń.

W chwilach smutku, morzu łez,
gdy serce ściśnione jest,
wtedy do Ciebie wznoszę swe oczy
i krzyczę: Pomóż!

Jednak, czy tylko w takich momentach,
powinnam pamiętac o Tobie?

W ten jeden dzień, zrozumiałam, że
tak nie powinno byc.
W uśmiechu przyjaciela, w czynie którego dokonał,
dostrzegłam swój błąd.
Nie odtrąciłes mnie, przygarnąłeś
pod swe skrzydła.

Stoję w ogrodzie myśli.
Dostrzegam i czuję Twą dobrą dłoń.
Już wiem czego mi brakuje
- mego poświęcenia Tobie Boże.

autor

Asenat

Napisany: 2006-07-12 Dodano: 2006-07-12 18:35:58

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie