Ogród Zimy

Amelii

Spoglądając przez okno z ciepłego pokoju
Widzę motyle, białe niczym obłoki na niebiesie
Majestatyczne w swej delikatności machające wątłymi skrzydełkami
Frunące to w górę to w dół niczym puch lżejszy od powietrza niesiony
Wiosennym wiatrem

Spadają na kwiaty rozkwitłe w pełni
Nęcące swym słodkim życiodajnym nektarem
Stokrotki wiją się między spuszczonymi głowami zamyślonych przebiśniegów
Tworząc dywan, lśniącej bieli, czysty niczym kokon najpiękniejszego jedwabnika chroniącego się przed
Wiosennym wiatrem

Skryty pod liściem bujnie rozkwitłej jabłoni
Której pąki rozwarły się niczym ręce proszące króla słońca o choć jeden promyk
By dać owoc tak soczysty i słodki, tak upragniony że zakazany
Gdy perłowo białe płatki tańczyły w walcu zapomnienia z
Wiosennym wiatrem

Wirując oszalałe zapomniały o swych klejnotach gubiąc je bezpowrotnie
Klejnoty króla wód rozdane sprawiedliwie rankiem przez jego sługę
Kochanka wszelakiego piękna, który pocałunkami obdarowuje każdą wybrankę diamentem namiętności
Diamentem który w porannym brzasku skrzy się niczym firmament w najpiękniejszą noc niezakłócony
Wiosennym wiatrem

Wtem człowiek nikomu nieznany, zmęczony życiem, wkracza w ten piękny świat
Bierze łyk powietrza
Lecz zduszony jego życiodajnością roni łzę i wraz z nią pada tonąc w dywanie kwiecia
Bierze łyk powietrza
Roni kolejną łzę i otulony lekką wonią kwiatów nie oddaje słodkiego powietrza które zagarnął, staje się wolny
Staje się najbogatszy
Biorę łyk powietrza
Rani mnie zimnem niczym połykane szkło a kominek strzelający z cicha za moimi plecami zgasł zdmuchnięty
Wiosennym wiatrem

autor

johngraxa

Dodano: 2005-06-28 10:42:26

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie