Ogrody Loeren

Ambrozje wielkie skupiły się we wspólnym,
tajemnym rżeniu mej łąki rozmarzonej.
Oto oddech kwitnący kosaćcem złotym
otulił krain nie ukochanie skaliste.
Oto słodycz wspaniała sprzęgła się
z promieniami letniego rozgrzania,
gdy lipa zakwita pachnąco w moim
z dzieciństwa sadzie rozpojeniem cudownym...

Latem upalnie spowity kraj łąk kwitnących ---
lipcem, choć zima sopli tańce swawolne
zaspą zapomnienia i szronem
złych wspomnień, na przekór miodowym wichrom.
Na przekór ziąbem idąc ostrym w delikatność
sierpniowego rumienia, lica owocnego słodko.

Baśniowe ogrody to zaprawdę... lecz nabrzmiałe
wyolbrzymionym nasyceniem snu oraz
powracających ciepłych marzeń.
Urastają wnet wzgórzom prawdziwym,
twierdzom niezmierzonym,
nieprzebytym sarkofagom ludzkich wspomnień
i nostalgiom smutnie złoconym...
liściem klonu zerwanego, pąsem
w czeluść zimnej rzeki roztrwonionego.

Wieczne pąki wciąż najświeższe,
niezgłębione wdzięki różu...
Ponad góry, wielkie cienie nadchodzącej jesieni.
W nieśmiertelnym sadzie gdzie wiosna
niezwykle odpoczywała, ja pląsaniem przejęty,
wśród ździebeł żywo zielonych,
wśród kwiatów stałym majem...
choć jesień czerwiem cień nadała,
miejsce to wiosny szmaragdowej i lekkiej
na zawsze w mym sercu pozostało.

Ogromna kiść mieniącego się ukojenia,
staw w kamiennym oczodole zakwitły,
buk srebrzystokory, Książe westchnień zatraconych
za chłopięctwa beztroskością ulotną, a mocną...
Wszystko to z zarannej kąpieli w słonecznej
promieni harfie wplecione misternie,
wszystko co zmysłem zapragnąłem osaczyć
wszech okólnie...

Wszystko to w szacie obecnej oraz królewskiej
poczęte milcząco i nektarem wzniesione,
stało się mej krainy wyimaginowanej stolicą,
gdzie rody z kamieni wzrosły w historię...
Gdzie źrenicą sekretną kusząco pozostał
buk ten srebrzysty i ten niebosiężny
ponad chmur zwaliska ponure...

Gdzie tajemnic pozornych oblicze
stało się zazdrości oraz niezgody
kuszącym celem.
Gdy oddalone wzgórza nieocenione i zapomniane
wzniosły swą twierdzę Czarnego Słońca,
napoiły sokiem czarnych zbóż legiony porywcze,
armie chaosu, buntem zaklęte potwornie.
Aby skraść prawdy księgę przewodnią,
aby kres wiośnie niebywałej sprowadzić
szarą i oschłą zmarszczą jałowej darni.

Oto ogród w ogniu obrony ukląkł,
z zielnym pomrokiem,
eteryczną serca pieśnią oraz siłą...
Z hymnem słodko wplecionym
w koron szmaragdowych szkarłatną wstążką.
Oto królewski ogród co imię swe
przyjął diademem wewnętrznego języka ---
Loeren.

Dedykowany najwspanialszej kobiecie ,, Gosi” w imię mej Miłości.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-26 Dodano: 2007-04-27 14:13:49

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie