ogrzać w blasku drugiego

( Z racji, że dotyczy nie tylko mnie - upubliczniam. Komentarz został zamieszczony pod moim wierszem "Killer", wierszem - polemiką odczuć, nie poziomów, z autorem utworu "Grabarz", Panem Villain78 )

Krzysztof (nostra) Kwasiżur2010-08-01 10:34 Żenujące jest dla mnie to, iż jeden twórca chce się ogrzać w blasku drugiego, żenujące, że powstają koła "wzajemnej adoracji", które szkodzą poziomowi ogólnemu twórczości - bo w takich kręgach nie ma twórczej krytyki, tylko wzajemne słodzenie sobie. Autor tego utworu szkodzi i sobie i twórcy z którym polemizuje w strofach wiersza; Bo czytelnik porównuje poziom obu wierszy (a niestety - tamten był lepszy), istnieje "efekt świeżości", który sprawi, że to Pański utwór zostanie zapamiętany, choć wart zapamiętania jest ten drugi. Ale wiersz niezły!



Odpowiadam:

Szanowny Panie, ani mi w głowie, jak to Pan ujął - „się ogrzać w blasku drugiego”. Czuje się Pan zażenowanym…? powiem szczerze, że i ja także… tylko, z nieco innego powodu. Wygłaszasz Pan teorie, które nijak, nie przystoją człowiekowi o bystrym i rzutkim umyśle, zwłaszcza posiadającemu zawodowe przygotowanie socjologa, chyba, że biorą jeszcze górę, wcześniejsze umiejętności rekina businessu, co, może (choć nie musi) kłaść się cieniem w tak delikatnej dziedzinie, jaką jest sztuka.
Jeśli już, drogi Panie, przytaczasz fakt istnienia „efektu świeżości”, to, powinieneś równocześnie poinformować czytelników o „efekcie wielokrotnego powtarzania kłamstwa”, które to jak wiemy, po pewnym czasie staje się prawdą. Co się tyczy „kół wzajemnej adoracji” oraz „słodzenia sobie” , wyjaśniam – od dłuższego już czasu, wiemy, że (idąc za Melchiorem Wańkowiczem) - cukier krzepi, co do nieszczęsnych „kół…” – to, Towarzystwo w którym się obracam, zwykłem dobierać sobie sam (oczekując akceptacji). Jestem dość pilnym obserwatorem różnych środowisk, ich języka, wygłaszanych poglądów oraz najrozmaitszych zachowań, zarówno ludzi dorosłych, jak i młodzieży, nie wykluczając rzecz jasna najmłodszych i proszę mi wierzyć, że takich skojarzeń jakie Panu podsuwa jego percepcja, dawno nie słyszałem. Powiada Pan w poprzednim komentarzu – „utwór - owszem oryginalny w formie - za to niedopracowany pod każdym innym względem” – zatem zapytam a widział Pan kiedy uporządkowane Solilokwium, czyli rozmowę z samym sobą… choć by jej blisko nawet było do monologu wewnętrznego…?
„Teoria sądów – (…Kant?)” – był wierszem skierowanym (po części)do Pana. Dziś, po kolejnej Pańskiej uwadze, stwierdzam, że bezowocnie poświęciłem swój cenny czas, chociaż przyznać muszę, że zabawa z Kantem sprawiła mi olbrzymią przyjemność i mam nadzieję, że wielu czytelnikom także. Pańskie uwagi, ocierają się już o grubiaństwo (bo nie sądzę, by czynił Pan to, z niewiedzy lub nieświadomie) a ta płaszczyzna konwersacji, mnie po prostu nie interesuje.
I na zakończenie, rzecz najważniejsza, otóż: polemika w poezji, poezją - jest rzeczą naturalną (choć rzadką), o ile, oczywiście, czujemy się na siłach takową prowadzić i czy starcza nam finezji i talentu!

Z poważaniem
lonsdaleit



INFANTKO - Droga Pani, jak na hiszpańską księżnę przystało, jest pani impulsywną, co wielce sobie cenię, słowa: „to mistyfikacja, bo nic Pan nie pisze skąd się wziął ten tekst upubliczniony ??? ... ale niech tam, napisałam co myślę.” – w Pani ustach brzmią(zapewne) naprawdę uroczo, dlatego też, pozwalam sobie zaprosić ją do mojej „Teorii sądów – (…Kant?)". Tymczasem pozdrawiam, przypominając jednocześnie, iż wyjaśnienie do mojego komentarza pod Jej utworem - zamieściłem.

Poniedziałek, 2 sierpnia 2010 roku

autor

lonsdaleit

Dodano: 2010-08-02 07:43:04

Ten wiersz przeczytano 731 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie