*Ojciec - sadysta (moje...

Autentyk;(

Nie mogę stwierdzić, że dzieciństwo miałam złe.
Na pewno nie było nudne, mdłe.
Pamiętam te sto pomysłów na godzinę,
Podczas zabawy z babcią wesołą swą minę.
Wiem, że mama zawsze mnie kochała,
Rolę obojga rodziców przede mną odgrywała.
Ojciec nie był złym człowiekiem.
Jedynie przykrywał się cynizmu wiekiem.
Gdy jako małe dziecko z nim zostawałam,
Często do kąta się chowałam...
Straszył mnie, czasem groził,że zabije.
Pamiętam, jak kiedyś złapał mnie za szyję...
Wtedy weszła mama i porządek z tym zrobiła.
Wiem, że wówczas wiele nerwów straciła...
Gdy mama wychodziła z domu,
on - nie mówiąc nic nikomu,
Zaczynał się nad moją psychiką wyżywać...
Ja mogłam wtedy tylko Boga wzywać.
Zawsze wieczorem na łóżku klękałam,
Nie mogłam wytrzymać - bez przerwy płakałam.
Modliłam się do Boga, żeby mnie wysłuchał,
Żeby zesłał mi na pomoc dobrego ducha.
Chciałam mieć kogoś, kto po stanie stronie.
Wiedziałam, że sama się nie obronię.
Mama prosiła,by przestał, bo do pracy chodzić musiała.
Moja biedna rodziecielka - od życia porządnie dostała.
Ojciec wmawiał mi, że jestem nikim.
Odbijał ironią me głośne krzyki.
Straszył mnie, choć niewiele bił.
Tylko wtedy, gdy wódki zbyt dużo pił.
Koniec nastąpił, gdy mam się z nim rozwiodła.
Ku wolności naszą wspólną drogę powiodła.
Mimo że nigdy na ojca nie narzekałam,
To jednak straszliwie się go bałam.
Teraz bez niego jestem szczęśliwa - wraz z siostrą i mamą,
Lecz wspomnienia lat minionych pewnie pozostaną...
Ten wiersz melancholijny to reportaż z mego życia...
Teraz wyrzuciłam to z siebie, nie mam nic do ukrycia...

autor

cicha_woda_elektroda:)

Dodano: 2005-01-14 21:11:36

Ten wiersz przeczytano 1483 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie