OKRĘT ŻYCIA

Rejs w codzienne dni, noce uśpione
Nie zawsze spokojnym oddechem.
Z falą myśli płynę do portu przeznaczenia,
Lecz on jest wciąż tak bardzo daleko.

Szczęścia chodzą w parze,
Ja tratewką sama płynę w życie.
Wiernym być to pozostać razem,
Ja jestem żaglem tylko na wietrze.

Gdy noc srebrzysta mija,
I bursztynowe słonko ze snu się budzi.
Mój okręt płynie dalej- taka łajba niczyja,
Może do portu swego kiedyś wróci?

Kołyszę życia falami,
Sztormy czasem mnie gonią.
Lecz może kiedyś ktoś nieznany,
Zatrzyma mój okręt,
Wyspą swojej dłoni.

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2006-09-24 Dodano: 2006-09-25 00:02:09

Ten wiersz przeczytano 654 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie