Okruchy samotności
Z każdym dniem coraz bardziej samotna.
Nie z ludźmi, lecz obok ludzi...
Zabieram wszystkie okruchy szczęscia,
Myśląc, że są wiele warte.
Na co mi teraz te wszystkie wspomnienia
Skoro nie ma ich z kim podzielić...
Zostaje tylko schować je głęboko,
Pogrzebać w trumnie wraz z sobą.
autor
Sylwia Staśkowiak
Dodano: 2007-10-27 19:55:53
Ten wiersz przeczytano 718 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
jeszcze troche a bedzie lepiej...
Wspomnienia to skarb, nawet jeśli nie ma z kim go
dzielić. A ludzie obok...uśmiechnij się do nich.
Udana, choć pełna smutku miniaturka.
bardzo smutny ,a jakże piękny wiersz
lecz gdzieś ,na dnie są chwile te najpiękniejsze
,gdzieś tam też odnajdziesz swoje szczęście ,
bo ja wierzę w dobry czas ,co pokona każde zło w nas
"nie z ludźmi lecz obok ludzi" ale czy nie lepiej się
czasem otworzyć na innych? Nie warto chować wspomnień,
trzeba się przed kimś otworzyć.
Znajdziesz kogoś równie samotnego jak Ty wtedy
sprzedasz mu swoje tajemnice i sekrety.
samotność... ciężka siostra życia... wprost z nim
nierozłączna