Okruszyna chleba

Społeczeństwu.

Uszy moje zapuchnięte
Oczy zaszły świętą wzgardą
Wszystkie zmysły, niczym śnięte
Zamykają się z pogardą

Świat upada - zauważycie?
Nie, bo po cóż; szkoda czasu
Istniejemy - należycie
Żeby nie wyjść już z impasu

Kościół mężem polityki
Dzieci rodzicami głodu
Śród sieci cybernautyki
Żeby zabić - sto powodów

Dwór we władzy, chaty - ludu
Czas zatrzymał się dla złości
Stres to syn leczniczych cudów
Które wyżerają kości

Po północy minut siedem
Strach w kamerach i w małżeństwach
Widzę w głowie szklany Eden
Zbity przez pół społeczeństwa

Kiedyś - okruszyna chleba
Każda była darem z serca
Dziś deptana - przecież z nieba
Złoto serce nam uśmierca

Tak naprawdę nie wiem, czyli
Ktoś ma serce; lecz my - duchy
Widzę - kto żyw, się nie myli
Iże świat ten nadal głuchy

autor

Silvus

Napisany: 2008-07-15 Dodano: 2008-07-16 19:21:48

Ten wiersz przeczytano 929 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie