Ołówek

(jeden text, wiele metafor, intantylnych poglądów i decyzji... to tylko opis żałosnej sytuacji do jakiej doprowadziłem) (bo nawet nie potrafię konkretnie określić tego punktu w którym jestem, do którego doszedłem i w którym pozostanę już do końca końca który mimo woli się zbliża)

ołówek - którym rysóje (w głowie) swoje szare szczęście - rani me dłonie
ten proces wykonuje coraz gożej...

percepcja - już wyraźnie osłabiona - nie daje oczekiwanych efektów, pogarszając tylko sytuację
niesprawne ręce, opuchłe kreowaniem chemiczneych przyjemności - nie zdolne są już wykonywać prostych czynności
stały się bezużyteczne, pozbawiając mnie źrudeł iluzorycznego dobra

stało się! zamknołem ostatnie drzwi którymi mogłem wyjść z chwilowej agonji
i choć droga która jest za nimi, bardziej niestabilna niż szczęście wymuszone chemicznym ołówkiem
była najgorszą i jedyną możliwością... to jednak była!

teraz pozbawiony sił, siedzę skulony w kącie Tego pomieszczenia,
Tej cholernej klatki która istnieje po to by zabić
do której zostałem wżucony przez samego siebie - zmuszony swą głupotą, nienawiścią do świata...
i teraz niewiem po co to było, chciałem się sprawdzić?
sprawdzić czy wytrzymam, zdołam zasłużyć na życie - na tej pieprzonej kulce, ulepionej z odpadów ludzkiej miłości...

teraz wiem że nie zasłużyłem,
albo poprostu zabrakło mi czasu na wyzbycie się psychicznego masochizmu...
zniszczył mnie ołówek który miał mi pomóc przetrwać rysójąc ukojenie

PS. A ledwo żywa nadzieja bądź dziecinna naiwność mówi że to tylko moje urojenia...

autor

OUTaż

Dodano: 2006-10-12 14:56:43

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie