Ołtarz łez zwątpienia

Depresjo,
w twym czarnym i mętnym diademie
blask złudny moje oczy odnajdują.
I ufam w słońca taniec łaskawy,
wierząc iż pozostanę nietknięty
sztyletem porażających promieni dnia.

Milcząco skryty w kamiennym lochu
mojej krwawiącej jaźni - wznoszę
ołtarz utkany z łez i lamentującego serca.

Zamknięty na zawsze -
pozbawiony nadziei i miłosierdzia
umieram na swym osobistym ołtarzu klęski,
Składam suche bukiety dawnych róż,
zakrywam usta liściem dziecięcej paproci,
dłoń opuszczam w żywy strumień wspomnień.

I do końca pozbawiony jestem zrozumienia
czy ten blask jest tylko złudzeniem pląsającym
w ślepym onyksie szkarłatnej Depresji,
czy jest to już płomień nadchodzącej wolności?

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-10 Dodano: 2007-04-11 09:24:31

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie