On

Michałowi...

Byłam sama, choć miałam kogoś przy sobie.
radziłam sobie z problemami,
przynajmniej tak mi się wydawało.
Zawsze kochana,
lecz niedoceniona w miłości.
Błądziłam w poszukiwaniu szczęścia,
wtedy poznałam Jego.
Wcześniej niezauważalny,
bo jeszcze nieistotny dla mnie.
Sprawił, żę spokój ogarnął moja duszę.
Śmiech pusty i najbardziej szczery...
Zarumienione policzki, spocone dłonie...
Szybkie bicie serca, pożądanie...
Głębokie spojrzenie, czuły dotyk...
Szeptanie do ucha...
To wszystko co zostało osiągnięte, podczas intensywnej bliskości.
Choć trwało to krótko,
zawdzięczam mu wiele...
On...chyba też się czegoś przy mnie nauczył.
Sprawiłam, że kropelka szczęścia...
opadła z hukiem w rzeczywistość.
Sprawiłam ból,
Nadszedł zawód,
Nie chciałam, żeby tak wyszło,
Choć łez,
wzroku wpatrzonego w nicość i
Złości, cofnąć nie mogłam...
Nigdy już nie będzie mi obcy.
Choć osobno teraz,
razem we wspomnieniach.
Kilka tygodni, a tyle radości..
Osobowość wzmocniona o jeszcze jedno cierpienie...
Gorące serca, spragnione czułości.
Dłonie, które już nigdy nie poczują swojej bliskości...
Usta, które już zawsze będą oddzielone przestrzenią...
Pamięć, w której zawsze będzie On
I tylko w myślach dziękuję mu za wszystko...
Bo chociaż znienawidzona przez Niego, to jednak nie taka sama jak kiedyś.

..aby wspomnienia już zawsze były czymś,do czego można wracać bez obawy,że zaboli :)

autor

Krejzolka

Napisany: 2008-01-19 Dodano: 2008-01-21 11:31:58

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie